O kulturze Europy wschodniej na Uniwersytecie Wileńskim i w Akademii Supraskiej

Językowa mapa wschodniej Europy, historia i współczesność – tak nazwano seminarium, trwające od 5 do 10 listopada w Wilnie (cztery dni) i Supraślu (dwa dni). Głównymi jej organizatorami był Instytut Słowianoznawstwa Rosyjskiej Akademii Nauk, Uniwersytet Wileński i Akademia Supraska. Seminarium zgromadziło naukowców z Wilna, Moskwy, Sankt Petersburga, Nowosybirska, Drohobycza, Budapesztu, Wołgogradu, Paryża. Mówiono głównie o języku, ale w szerokim kontekście realiów XVII wieku - kultury, historii, religii.

W Wilnie, naukowcy spotkali się po raz drugi i najwięcej miejsca poświęcili kwestiom historycznym i językowym. W Supraślu, gdzie spotkanie slawistów odbywało się po raz pierwszy, Marcin Abijski przedstawił problemy związane z adaptacją repertuaru Supraskiego Irmołogionu do liturgicznej praktyki naszej Cerkwi. Mówiono też o teorii muzyki w Rosji w siedemnastym wieku w przededniu nikonowskich reform, o staroruskim i europejskim systemie notacji, o XVII-wiecznym kompozytorze Mikołaju Dyleckim. W Supraślu była też mowa o przedstawieniach diabła w ikonografii. Spotkanie zakończył koncert dwóch chórów. Śpiewał „Klucz rozumienia” z Sankt Petersburga i męski zespół im. Bohdana Onisimowicza pod kierunkiem Marcina Abijskiego.
Seminarium Wilno-Supraśl, było kolejnym z cyklu spotkań slawistów organizowanych w znaczących – obecnie lub w przeszłości – ośrodkach kultury europejskiej. Pierwsze ze spotkań odbyło się w 2011 roku w Rzymie i otrzymało nazwę wykładów cyrylometodiańskich. Na następny rok planowana jest ich kolejna edycja, która ma być uczczeniem 1150-lecia misji cyrylometodiańskiej i zarazem stworzenia słowiańskiego piśmiennictwa.

W następnym roku naukowcy mają się spotkać też na Węgrzech, w Panonii, czyli na terenie misji świętych Braci Cyryla i Metodego, gdzie będą mówić o problemie unii – od florenckiej do brzeskiej. Kolejnym miejscem spotkania ma być Chorwacja, bowiem w tym kraju głagolica - efekt cyrylometodiańskiej misji, była używana najdłużej, do końca siedemnastego wieku.

źródło: www.cerkiew.pl